Welkom bij De Ark Moerkerke-Brugge

Hoe zou het nog met Nicolas in Polen zijn?

17/06/2020

Nicolas was vroeger stagiair in De Ark Moerkerke-Brugge en trok nadien voor een jaartje als vrijwilliger naar De Ark Poznan in Polen. Hij leerde er de liefde van zijn leven kennen. Vandaag is hij vaste assistent in De Ark Poznan geworden. We vroegen aan hem hoe ze in De Ark Poznan de lockdown hebben beleefd. 

De Arkgemeenschap in Polen, Poznan tijdens Corona: een zoektocht naar betekenis.

Het was een kwestie van tijd voordat er een bevestigd geval van COVID-19 in Polen zou geregistreerd worden, toch was het een schok voor onze gemeenschap toen effectief de eerste geval werd geregistreerd. In Poznan hadden wij de triestige Poolse primeur van de eerste besmetting en eerste dode door het virus.

Het was nog een grotere schok toen we vernamen dat de patiënt in een ziekenhuis op een steenworp van het atelier waar één van onze gasten, met de bus, dagelijks naartoe gaat. Er werd daags nadien meteen overgegaan tot een totale lockdown van de gehele gemeenschap: zowel de inwonende assistenten als de bewoners mochten geen contact hebben met iemand buiten de huizen. Bezoeken aan familie en vrienden werden met onmiddellijke ingang opgeschort en ook de vakantieplannen werden geannuleerd. We zouden in augustus een huizenwissel doen met De Ark in Brugge.

Toen begon het proces van het accepteren, van een manier te vinden om met dit alles om te gaan. Niet alleen om klaar te zijn om héél dicht op mekaar te leven voor onbepaalde tijd, zonder enig vooruitzicht wanneer het zou eindigen, wanneer we weer bezoekers konden ontvangen of wanneer onze bewoners weer te gast konden zijn bij één van onze vrienden. Elke dag werd er gebeden, als houvast voor iedereen, assistenten en bewoners.

De eerste weken verliepen wonderwel vlot: de bewoners vonden vlot voordelen van het thuisblijven, ‘op het gemakske’ een film kijken, je wat bezighouden met jezelf, geen grote feesten of bijeenkomsten die sowieso veel vergen van hen. Ook voor de assistenten was het een verademing de eerste weken.

Maar dit kon niet blijven duren, de frustraties stapelden zich op, met nog steeds geen enkel vooruitzicht omdat wij tot een risicogroep behoren. Langzaam worden nu maatregelen versoepeld voor het hele land, maar wij blijven steken… Ondertussen kunnen we weer naar buiten, mogen we naar de zondagsmis gaan, mét masker welteverstaan, en worden de ateliers ook weer gecontroleerd geopend.

Voor sommige bewoners was het gemakkelijker aanvaarden dan voor de ander, maar ook voor de assistenten was het een hele uitdaging: we leerden om mekaar nog méér als gelijken te bekijken: de bewoners zien devassistenten nog dikwijls als diegene, die alles weten en alles kunnen, tijdens deze crisis moesten we echter ook voor onszelf accepteren dat we niet het antwoord wisten op elke gestelde vraag. Ook voor de één was dat gemakkelijker dan voor de ander.

Tenslotte was het drie maanden op adem komen van het jachtige leven waarin we leefden: we moesten ons niet dagelijks haasten om iedereen op het atelier te krijgen, om zondag naar de mis te gaan, om verjaardagsfeesten of gemeenschapsbijeenkomsten te organiseren die dikwijls gepaard gaan met héél veel stress. We hebben in besloten kring Pasen kunnen vieren, wat toch ook iets speciaal is: in plaats van met 60 personen Pasen vieren, waren we maar met zijn tienen, elk in zijn eigen ‘kot’. Het was het meest aangename Paasfeest dat ik ooit gehad heb. Nu beginnen we het proces van terugkeer naar het ‘alternatieve normaal’. De gasten gaan elke twee weken naar hun atelier om de social distancing te kunnen garanderen, men kan weer op bezoek komen bij vrienden en familie.

Voor mij is het nu vooral uitkijken naar de dag dat ik weer mijn familie en vrienden in België in de armen kan sluiten, want toegegeven: dat was ook een harde noot om te kraken!

Nicolas Vermeersch

Onderwerpen