15/09/2021
Maud van Hattum
Zo, daar zit ik dan, aan mijn bureau terug in Utrecht ‘m’n stadsie’ in het centrum van de Lage Landen. Links en rechts zie ik muren en oei dat valt zwaar, na zes weken struinen door de tuinen van de Abdij Drongen waar de gemeenschap van De Ark Gent nog woont tot eind deze zomer. Soms struinde ik alleen, meestal werd ik vergezeld door één van de mensen met een beperking van De Ark. We kletsten of waren even stil om te luisteren naar vogeltjes en te kijken naar hoe poes Guusje een muisje confisqueerde.
Met warme gevoelens blik ik terug op zes weken wonen en werken in een huis met mensen die mij vanaf dag één een warm onthaal boden. Als vrienden vragen ‘hoe het was?’ kan ik niet anders dan antwoorden met: ‘een intense, geweldige ervaring’. Vanaf de eerste dag tot de laatste werd ik geraakt door de mensen en de plek. Werken en wonen met mensen die op het eerste gezicht zo anders lijken dan mijzelf heeft mij vooral geleerd dat we eigenlijk nauwelijks verschillen. Sterker nog, meerdere malen per week zag ik kleine deeltjes van mijzelf terug in de ander. Ik werd gespiegeld, wat ik gaf kreeg ik terug.
Terwijl ik dit schrijf hoor ik op de radio het nummer ‘Love Tonight’ van Shouse. Direct moet ik denken aan de cocktailavond, het eerste feestje waar ik sinds lange tijd de billen uit mijn broek kon dansen. Het was Pjotr die dit nummer opzette, waarna de ruimte veranderde in een deephouse/techno kelder waarin de fundering trilde door ons gestamp. Hoewel ik twijfelde over de kwaliteit van mijn dansvaardigheden na een lange coronaperiode zonder feestjes, leken de gasten hun moves goed op peil te hebben gehouden. Dit was tekenend voor de gemeenschap in Gent: de mensen laten geen gelegenheid om het leven te vieren aan hun neus voorbij gaan.
Die mensen in De Ark, zowel de gasten als de medewerkers, hebben mij geleerd hoe belangrijk het is om het leven te vieren en om stil te staan bij die momenten waarop het even ingewikkeld is. Iedere dag heeft zijn fijne en soms minder fijne momenten, maar alles is veranderlijk en samen komen we echt een heel eind.
Deze periode heeft mij bovendien geïnspireerd om verder te onderzoeken hoe we de menselijke maat in de complexiteit van de hedendaagse samenleving, zowel in België als in Nederland, kunnen blijven zien zodat we daar naar kunnen blijven handelen. Ieder mens heeft namelijk op zijn of haar manier de capaciteit om te participeren, om tot bloei te komen. Bovendien verdient iedereen het om te voelen dat hij meedoet, onderdeel te zijn van een groter geheel, gezien te worden. De Ark is een plek waar deze overtuiging leeft, en het resultaat is zichtbaar.
Je hoeft alleen maar te kijken naar hoe Ronny het volledige huishouden runt, hoe Geert mijmert over toekomstplannen, hoe Sarah echt alles kan met één arm, hoe Pjotr aanvoelt wat rechtvaardig is of niet, hoe Willem streeft naar zelfstandigheid, hoe Marijke geniet van de kleine dingen, hoe Nikola dapper achter haar rollator door de tuin stapt, hoe gezellig Rosita kletst over haar vriendinnengroep en hoe grappig Christof is.
Dank lieve, mooie mensen, voor de fantastischer zomer!